toffik

12. Tak, jak powiedziała Petra, stroje przygotowane przez organizatorów, były wystarczające by utrzymać ich przy życiu i nie dopuścić do skrajnego wyziębienia. I to właściwie wszystko. Absolutne minimum. Nie chroniły przed uczuciem zimna ani przed kąsającym wiatrem. Wciąż czuło się przenikający do kości chłód, bez żadnej nadziei na to, że to minie. Bez żadnej nadziei, że za chwilę znajdą się gdzieś pod dachem, gdzie nie wieje i gdzie czeka kubek czegoś ciepłego do wypicia. Pr&oacu

11. Nazywał ją idiotką. Właściwie chyba od początku, od podróży pociągiem. „Nie rycz, idiotko, i tak jest na to za późno.” Kiedy dowiedziała się, że to Levi będzie jej mentorem, była przerażona. Przerażona i zdeterminowana. Z całego serca chciała udowodnić, że – wbrew jego słowom - nie jest przegraną sprawą. Że umie walczyć Wciąż miała w pamięci karteczki, które przysyłał jej wraz z prezentami od sponsorów. „Uważaj, jak leziesz, i

9. Obudź się. Wyjdź z luksusowej sypialni, spotkaj się ze swoim stylistą. Tym razem nie będzie ci już nakładać make-upu ani robić efektownej fryzury. Na arenie i tak wszystko spłynie krwią. Zjedz śniadanie, nawet jeśli teraz żołądek masz ściśnięty w supeł. Głodowe Igrzyska nie nazywają się tak bez powodu,. Nie wiadomo, kiedy znów trafi się okazja zjeść coś, co nie jest trujące albo nie zostało odebrane umierającemu trybutowi. Jeśli w ogóle. Idź na dach, do sterow

8. - Spójrz na to – prezydent Snow uniósł dłoń, w której trzymał puchar z winem i wskazał na ekran. Telewizyjne show poprzedzające Igrzyska właśnie dobiegało końca. - Trzymają się za ręce. Chcę ich widzieć martwych – zażądał, odstawiając kielich na stół. Nieco wina rozlało się na blat i zaczęło ściekać na podłogę. - Cierpliwości – odparł spokojnie Erwin Smith, przesuwając wzrokiem po twarzach trybutów. Nie wydawał się ani troc

7. Przyciskał ręce do szklanej barierki i nieruchomym wzrokiem wpatrywał się w szklany ekran. Transmisja z najgorętszego spektaklu roku trwała w najlepsze. Levi właśnie wyciągał nóż z twarzy martwej trybutki i utkwił wzrok w przerażonych dzieciakach, które właśnie nadbiegły. Erwin wiedział, co one teraz czują. Ich przerażenie było niemalże namacalne. - Erwin - szepnął stojący obok niego Mike - Myślę, ze możesz się rozluźnić. On już jest zwycięzcą. -Nie - szepn

Po programie Hanji poprowadziła Erena i Mikasę do windy. Im szybciej znajdą się w apartamencie na szczycie ośrodka szkoleniowego, tym lepiej to się dla wszystkich skończy. Trybuci z Ósemki chyba zamierzali złapać tą samą windę, ale zaczepiło ich dwóch strażników pokoju. Całe szczęście. Levi od chwili zejścia ze sceny patrzył na Erena wzrokiem sugerującym, że najchętniej zabiłby go tutaj i teraz i czekanie aż znajdą się na arenie uważa za stratę czasu. W ostatniej chwili do tej samej w

6. - Dziękuję! - zakrzyknął Ceasar Flickerman, wychodząc na scenę wśród burzy oklasków. Jego włosy miały lawendowy kolor, podobnie jak cienie do powiek i pomadka. Tylko garnitur pozostał taki sam, ciemnogranatowy, przypominający nocne niebo. - Dziękuję, dziękuję – uniósł ręce do góry i stopniowo zaczął je opuszczać, by nieco uciszyć publiczność. - Dziękuję, że jesteście tu z nami w wieczór poprzedzający Siedemdziesiąte Piąte Igrzyska Śmierci! Nigdy

5. - Ósemka, wasza kolej – powiedziała niedbale Nanaba, wychodząc z sali, gdzie odbywała się indywidualna ewaluacja. Była śmiertelnie blada- Ty pierwszy, Levi. .Trybut pokiwał głową i poniósł się. Petra popatrzyła na niego ze współczuciem. Dobrze wiedziała w jak ciężkiej sytuacji on i Erwin za moment się znajdą. Erwin, jako główny organizator musiał być obecny podczas tej sesji. Levi lekko uścisnął ramię dziewczyny. - Odwagi, Petra – wyszeptał, kiedy był pewien, ż

4. -Mam to o co prosiliście  – powiedziała Hanji, siadając naprzeciwko nich.  Eren i Mikasa popatrzyli na ią z wdzięcznością. Pociąg mknął nieubłaganie w stronę Kapitolu. W stronę areny. Tym razem nawet nie po to, by stali się marionetkami w grze. Tym razem po to by zostali ukarani. Za jagody, za rewolucje na terenie całego kraju, za to że mieli czelność… Eren nie odczuwał nawet strachu. Dusiła go nieprzemożona, ognista złość. Ale nie na tyle by zupełnie przyćmić zdrowy rozsądek. – Na